خودزنیِ مردمی

حدود یازده سالی میشه که ماه رمضان اکثر ما گره خورده به برنامه‌ی ماه عسل و احسان علیخانی. برنامه‌ای گفتگو محور که شخصیت های اصلیش رو مردم عادی تشکیل میدن و همین عادی بودن و مردم بودن شخصیت هاشه که این برنامه رو خاص کرده. نقد های زیادی به ماه عسل وارد بوده و هست؛ فراز و نشیب طبیعتِ این دست برنامه‌های مناسبتی با امتداد سال های پخشِ بالاست. من بحثی سر افت و پیشرفت و رکودِ ماه عسل ندارم که خیلی جاها بیخودی بولدش کردن و خیلی جاها هم بجا بوده، بحث الانِ من‌ ماهیت این برنامه‌س! که از جنسِ مردمه و حرف دل خیلی از آدماییه که صداهاشون لابلای زد و بند های سیاسی و بخور بخورهای اقتصادی و زرق و برق های سینمایی گم میشه. ماه عسل با تمام کمی و کاستی هاش یه برتری داره که هیچ برنامه‌ای نداشته و نداره و اون همین مردمی بودنشه که گفتم. احسان علیخانی مجری توانمندیه و مثل همه‌ی آدم‌ها کامل و بی نقص نیست، ولی با وجود همه‌ی این‌ حرف و حدیث هایی که پیرامونش هست، خیلی شیک و مجلسی، مثل مهران مدیری و رامبد جوان میتونست برنامه بسازه خواننده و بازیگر و فوتبالیست و سیاست مدار و سلبیریتی ها رو دعوت کنه و چند صد برابر محبوبیت خودش رو هم بالاتر ببره و این اندازه حاشیه درست نکنه برای خودش؛ ( هرچند نقدی هم‌ به رامبد جوان و مهران مدیری وارد نیست، اونا هم سبک خاص خودشان رو دارند که بحث درموردشان در این مقال نمیگنجد. ) کما اینکه از این دست برنامه‌ها هم ساخته، ولی باز هم بابت ساخت ماه عسل مورد تهاجم خیلی از آدم‌نما ها و رسانه‌ها قرار گرفته. به جرمِ چی؟! به جرمِ ساختِ یه برنامه با محوریت مردم و حرف هایی از جنس درد هاشون و دغدغه هاشون که واسه خیلی از ماها آشناست! به جرم‌ راه اندازی چندین کمپین خیرانه و خوب واسه مردمِ مستضعف و شریف و حتی اقتصاد مملکتش.

قصد کیبورد فرسایی ندارم! ختم کلام اینکه ما مردم جالبی هستیم. تحمل شنیدن و دیدنِ حرف ها و مشکلات خودمون رو هم نداریم! ما مردمی هستیم که سوار بر موجِ رسانه ها و افرادی که تو پر قو بزرگ شدن و طعم فقر و نداری و اعتیاد و دادگاه و بیمارستان رو نچشیدن، اقدام به خودزنی میکنیم! ما عادت نداریم کمک به اصلاح چیزی کنیم، تیشه و تبر به دست، میفتیم به جانِ ریشه‌ای که خیلی از جاها وصله به تنه‌ی خودمون!