زندان نه! اتاقِ فکر!

به فلسفه ی اسلامیِ زندان که نگاه میکنم، بیشتر شبیهِ یک پاداش است تا مجازات؛ البته اگر طبقِ اصولِ آن پیش رود!

زندان، علی الخصوص سلول انفرادی، میتواند بدل به اتاقِ فکری شود که ما را درگیرِ خودمان کند. تنها خودمان! نه دختر همسایه و تیپ و قیافه اش و نه رفیقِ چندین و چند ساله مان و خراب کاری های همیشگی اش که طبق معمول پشتِ پست و پولِ پدرش، شبیهِ ریزگردِ تنهایی در گرد و خاکِ هوای اهواز است! هیچ کدام از این حواشی برایمان مهم نیست و فقط و فقط به خودمان و اعمال و تفکراتمان فکر کنیم و آن ها را سبک و سنگین کنیم! 

دوری از اجتماع را هم یکی دیگر از سختی ها و مجازات های زندان میشمارند که به نظرم، در حالِ حاضر و با اجتماعِ کنونیِ جهانی، دور بودن از چنین جوامعی امتیاز و نوعی آپشن محسوب میشود که میتوان در زندان به آن رسید و چند صباحی به دور از جمعی دروغگو و دغل باز و احمق زندگی کرد و نفس کشید! البته که همیشه استثنائاتی وجود دارند که در کل گم میشوند!

زندان نوعی پل برای رسیدن به خودِ حقیقی و فطرتِ پاکمان است؛ جایی که میشود با غرق شدن در خودمان، به خدایمان رسید! 

وجود چنین زندان و سلول انفرادی ای را در خانه یمان لازم میدانم! انباریِ تنگ و نمور و تاریکمان مکانِ خوبی میتواند باشد ; )