تنهاییِ دو نفرِ

گاهی اوقات لازمه که تنها باشم؛یه تنهاییِ دونفره!شاید عجیب باشه که مگه تنهایی هم دو نفره میشه؟به نظر من میشه.

تنهاییِ دونفره یعنی خودم باشم و خودش؛تنها،گره خورده به هم.طوری که دستاش بشه شال گردنم،تو سرمای دوست داشتنیِ پاییز و دستام بشه شونه، لابلایِ حریرِ موهاش!

یه فضای کوچیک و آروم،آروم و ساکن،ساکن و ساکت؛به حدی که صدایِ هُرمِ نفس هاش،گوشم رو نوازش کنه.نفس نفس بزنه و عشق و امید رو جاری کنه تو مویرگ های دنیایِِ سردم؛با نگاهِ گرمش،ها کنه به شیشه ی قلبم و با صدایِ پر حسش،الفبای عشق رو زمزمه کنه توی گوشِ منِ بی سواد!

این تنهاییِ دونفره،همون چیزیِ که میشه بخاطرش، قیده کلِ دنیا و هفت میلیارد آدمش رو زد!