صف

صف! به هرچیزی که با نظم و ترتیب یک سری اجزا رو در یک راستا قرار بده و هدفِ خاصی رو دنبال کنه گفته میشه. زمانی هم ایجاد شد که بشریت مثلِ باقیِ مسائل احساس نیاز کرد! یعنی ما آدم ها جوری هستیم که تا جایی احساس نیاز و خلاء نکنیم، فکرمان کار نمیکنه! یعنی بشریت یه جایی تو تاریخ به این نتیجه رسید که واسه ایجادِ نظم و بقا، وجودِ یک چیزی مثلِ صف لازمه! تاریخچه ش هم برمیگرده به دوره انسان های نئاندرتال که وقتی یه جانوری مثلِ  چولانبارلاتو [ زیاد پیگیرش نشید! منقرض شده طفلک ] که حجمِ زیادی هم داشته رو شکار میکردن، یه جوری بصورتِ دسته جمعی میفتادن روش واسه خوردن که خودِ گله ی تیرکس ها آرواره دریده و آبِ دهان آویزان، کف میکردن از تماشای جِرواجِر شدنِ اون  چولانبارلاتو بدبخت! بعد سعی میکردن به سرعت از اون محدوده دور بشن و برن تو اتاق هاشون به شکار های سوسولانه شون فکر کنن. خلاصه که این آدم های نئاندرتال دیدن بابا مگه جنگه بی صاحابا؟! قحطی هم که نیست! چیه این بی فرهنگ بازیای بعدِ شکار؟! مگه ما چند نفریم در کل که بخوایم سرِ خوردن یک چولانبارلاتو سه تا کشته و دو تا نقص عضو و چند تا هم مفقودی بدیم؟! بیایم یه حرکتی بزنیم که در عینِ حال که به همه میرسه، کسی هم دچار نقص عضو و مفقودیت و شادروانی نشه! اونجا بود که ایده ی تشکیلِ صف واسه اولین بار در ذهن بشریت شکل گرفت! حالا من با بشریتِ حال حاضر کاری ندارم. بحثِ من بشریتِ ملی-میهنی هستش!

ما ایرانی ها تا دلتان بخواد صف داشتیم و داریم. در حدی که مورد داشتیم یه طرفِ صف آبِ گرم میبردن واسه زائو، یه طرف هم کافور و سدر مهیا میکردن واسه غسال! از لحاظ احساسی هم خب یه سری از صف ها خوشحال کننده و یه سری هم ناخوشایند. اگه بخوایم برگردیم به عقب و اوایل انقلاب رو در نظر بگیریم، یقینأ صف های کپسول گاز و گازوئیل و بحثِ کوپن و روغن حلبی و قند و اینجور چیزا میاد جلو چشمِ خیلی هامون. اینکه میاد جلو چشم خیلی هامون رو به حسابِ وسیله ای به اسمِ دوربین و تصاویرش بذارید بی زحمت. این قبیل صف ها بیشتر حالتِ سیاه و سفید و نوستالژیک داره که طعمش مزه ی تلخِ جنگ و غم رو میده. ولی شور و حالِ خاصِ خودش رو داشت که تکرار شدنی هم نیست و امیدوارم تکرار هم نشه! هیچ وقت! جلوتر که بیایم چندتا صفِ قابل توجه رو داریم که اولیش صفِ سبدِ کالاس! که بنده رو تا حدودی یادِ همون قضیه ی چولانبارلاتو میندازه که با تعدادی کشته و زخمی و نقص عضو و مفقودی همراه بود. ولی جالبیش این بود که صف بود! ولی از خاصیتِ چولانبارلاتوئیسم بهره میبرد و همه ی ویژگی های اون رو داشت. یعنی ما ایرانی ها یه جورایی خالقِ مکتبِ چولانبارلاتوئیسم هستیم! خلاصه که نامِ جاوید ای وطن! صفِ بعدی که قابل ذکر باشه، صفِ یارانه ست! که خب از لحاظ تاریخی قبل از صفِ سبد کالاست، ولی از اونجایی که بحثِ شکم درمیون نبود و نیست، تلفاتِ خاصی رو به همراه نداشت! ولی خب مرزهای حریم خصوصی در محدودی رمزگذاریِ کارت های عابر بانک دریده میشد هیع!

صف بعدی صفِ گازه! ولی نه کپسولِ گاز؛ اهل فن بهش میگن CNG! همون صفِ ترافیکه، ولی از شعاعِ سی چهل کیلومتریِ جایگاه های سوخت شروع میشد و تا حلقِ متصدیِ جایگاه ادامه داشت. و ما در اقصی نقاط کشور شاهدِ منهدم شدن و پوکیدنِ تعدادی از خودرو های وطنیِ مطمئن و معتبر بودیم! جوری که طرف دستش به اون یاروئه که میکنن توی اونجای ماشین بوده، یه آن برمیگشته میدیده جا خشکه حتی، ولی ماشین رو هواست!

صفِ بعدی رو اختصاص میدیم به سفِ پر خاطره ی نان! که اگه از لگد خوردن های کله سحری بابتِ نون گرفتن بگذریم، نمیشه از نقشش در بقا و ادامه ی نسل بشریتِ ایرانی بگذریم! به جرأت میتونم بگم بیش از نیمی از پدر مادرهای ما سرِ همین صفِ نانوایی بود که کلیدِ عشق و عاشقیشان خورد و ما هم  از برکات همون صف نانوایی هستیم یه جورایی! چه بسا اگه اون صفِ نانوایی نبود، اصلا مایی وجود نداشت! صفِ مدرسه هم هست! از جلو نظام! الله و اکبر! خبردار! خامنه ای رهبر! پسر این چه مدلِ موییه که زدی؟! مهمونی نیومدی که! بدم چهار راه بزنن وسطِ جنگلِ سرِت؟! دختر ناخونات رو ببینم! این لاک چی میگه؟! زیر ابروت چرا خالیه؟! مدرسه رو با کجا اشتباه گرفتی تو؟! برو دفتر کارت دارم! خدایا خدایا! تا انقلاب مهدی از نهضت خمینی محافظت بفرما! خامنه ای رهبر به لطف خود نگهدار! ظهور حجتت را نزدیکتر بگردان... آمین یا رب العالمین! یادش بخیر! عده ای هم هستن تا میبینن دلار کشیده بالا، اونام شلوارشان رو میکشن بالا و میرن صف میبندن که دلار بخرن که بفروشن که مثلا تیز بازی در آورده باشن! ولی خب خبر ندارن که همین کارشون خارِ بازارِ دلار و زندگیِ مردم رو میکنه تو چشمِ ملت! بعد جالبه که جوری بعد از خرید دلار ژست میگیرن هیچکی ندانه فکر میکنه طرفِ از نوامیسِ بازار بورسِ منهتن آمریکاست و با این اقدام چندین لار بر ارزش هر بشکه نفتِ برنت آمریکا افزوده خبرش!

صفِ بعدی هم صفِ خریدِ گوشیه! اخیرا آیفون و گلکسی نوتِ 8! که ملتِ فهیم و فرهیخته و فرهنگیِ ما صف بستن که فلان میلیون تومن پول بدن گوشی ای بخرن که به جرأت فقط از 30 درصد امکاناتش استفاده کنند! بعد همین افراد در 87 درصد عمرشان ناله ی بی پولی و فقر و کم بودنِ مقدار یارانه و زیادیِ در آمدِ بقیه و خراب شده بودنِ مملکت و فرار از این اوضاع اسفناک رو میزنن!

صفِ بعدی خیلی مهمه! به عقیده ی بنده مهم ترین و استراتژیکی ترین صفِ بعد از انقلابِ اسلامی و فرانسه و روسیه و جمهوری خلق چین، همین صفِ بعدیه! چه رویدادهای مهمی، چه رخدادهای اساسی ای، چه ریزش ها و جوشش هایی که در این صف رخ نداده! چه فشار ها و چه آزمون های کمر شکنی که در این صف اتفاق نیفتاده! شاید حدستان درست باشه! این صف، صفِ دشوریه! دشویی هم میگن اهلِ دل! دستشویی و توالت هم صداش میزنن حتی! ولی هیچی آدمو اندازه دشویی به وجد نمیاره! یکبار یکی از مریدان وسطِ کلاس فلسفه از بنده پرسید آخرالزمان چیست؟! بنده هم سِیری در خاطراتِ سفرهای خارج از استانم کردم و گفت: آنجاست که بابتِ قضای حاجت هم از آدم پول بگیرن! واقعا بنده در عجبم خدا منتظرِ چیه که قیامت رو برپا نمیکنه؟! فاجعه از این عمیق تر که تو یه سری از دشویی ها از ملت پول میگیرن؟! به قولِ اون دوستِ آتئیست: یا مادرِ طبیعت!

خلاصه که ما صف زیاد داریم. خیلی زیاد. ولی هیچکدوم از این صف ها باعثِ نوشتن این پست نبودن. اون صفی که باعث شد بنده سرِ شوق و ذوق بیام و این چیزا رو بنویسم، صفِ خرید کتابِ جدیدِ رضا امیر خانی، "رهش" بود! در واقع به شخصه به خاطر ندارم توی ایران، صفی بخاطر خریدِ کتاب تشکیل شده باشه! اگه هم شده من ندیدم! ولی عمیقأ از این بابت خوشحال شدم که عده ی زیادی دغدغه ی خریدِ کتاب از نویسنده ی خاصی رو دارند و حاضرن بابتش صف ببندن و وقت صرف کنند! مخلص کلام اینکه ما ایرانی ها صف زیاد داشتیم و داریم، ولی خوشا آن صفی که دلیلش کتاب باشد!

سم پاد؛ زندگی ای که مسموم به حسرت هاست

اولین باری که اسمِ سمپاد رو شنیدم، فکر میکردم اسمِ یه مؤسسه یا نهادی درموردِ سم و سمومِ مربوط به کشاورزی و ایناس! وقتی که در جریان قرار گرفتم، متوجه شدم همچین بی راه هم فکر نمیکردم!

دوست نداشتنیِ غیرِ جذابِ ورق ورق شده

+ کتابت رو جا گذاشتی رو سکو.

- میدانم

+ میدونی؟! میگم جا گذاشتیش! برش دار بریم.

- آره خا. میدانم. خودم جا میذارمش.

+ دیوانه ای؟! بابا میدزدنش! بردار بریم. چه خوب خودت بودی و دیدی چجوری گوشی ای که فقط چند دقیقه تو اون فروشگاه جا گذاشتم رو چجوری دزدیدن! بردار بریم گفتم.

- کتاب، گوشی نیست! خیالت راحت. من یک ساله هر روز یک کتابِ متفاوت اینجا جا میذارم و میرم؛ ولی حتی یکبار هم کسی دست بهشون نزده.

پیچیده

ما آدم ها خیلی بی تفاوت و سطحی نگر شدیم. به سادگی از کنار مسائل و اتفاقاتِ پیرامونِ خودمون میگذریم. واقعأ نمیفهمم چرا! ولی دروغ چرا؛ میفهمم چرا. خوب هم میفهمم. ولی به خودم دروغ میگم که بتونم بگذرم و به زندگیم ادامه بدم. خیلی وقته که  راست و حسینی با تمامِ اتفاقات و مسائل پیرامونم برخورد نمیکنم. چون چند وقت پیش با خودم رو راست بودم و دیدم چقدر سخته! چون داشتم روانی میشدم. واقعأ هم دیوانگی داره. این روز ها اگه با خودت رو راست باشی باید خیلی چیزها رو ببینی و بفهمی. دیگه نمیشه از کنارشون با بی تفاوتی و چشم نازک کردن بگذری. باید بری تو شیکمشون. ولی ما خیلی وقته که میگذریم. بهمون یاد ندادن که بگذریم، زندگی بهمون فهموند که بگذریم. شبیه اون اردکی که زندگی بهش فهموند باید از جاده رد شه که به غذا برسه. و اصلأ واسش مهم نیست رفقاش یکی یکی رفتن و له شدن. اون میدونه اون طرف جاده غذاست و اگه رد نشه، خورده میشه، و این قانونِ جنگله! بی توجه به له شدن بقیه میره و له میشه. ما هم داریم رد میشیم و میگذریم که به آرامش برسیم. که درگیر نشیم؛ ولی یکی یکی داریم له شدن همدیگرو نگاه میکنیم و رد میشیم و له میشیم! ما به خودمون دروغ میگیم که بگذریم؛ بگذریم که به آرامش برسیم. مثل یک مرداب! راستی مرداب هم به خودش دروغ گفته که شده مرداب؟! نمیدونم! ولی اصلأ شبیه عمو زاده ش رودخونه نیست! ما خیلی ساده از کنار خیلی مسائل رد میشیم، چون احتمالا یه جایی خیلی سخت ازشون کتک خوردیم؛ شایدم کتک خوردنِ کسی رو دیدیم! البته یه احتمال دیگه هم هست و اون اینه که دنبال درد سر نیستیم؛ و بخاطر فرار از شور و تکون خوردن، بازم بی تفاوت یه گوشه لم میدیم و زندگی میگذرونیم. ماها با همین سیستم از کنار خیلی چیزا گذشتیم و رفتیم یه گوشه لم دادیم. گذشتیم! از کنارِ عشق. چون خیلی پر جنب و جوش و درد سر سازه واقعأ! این لعنتی رو نمیشه کنترلش کرد. یادمه یه بار دستش رو گرفتم بردمش توی یه دشتِ پر از هیچی! بعد سفت و سخت چسبیدمش که نره شیطنت کنه، که نره گم شه، که نره باز تنها شم. محوِ نگه داشتنش بودم که دیدم خیلی سفت چسبیدمش! که دیدم نیست! که دیدم گم شده، که گم شدم، گم شدیم. از اون روز به بعد دیگه طرفِ عشق نرفتم؛ چون دیدم خیلی سخته، چون دیدم خیلی سختم! چون من نتونستم گمش نکنم؛ من گمش کردم، جوری که خودمم گم شدم! چند سال طول کشید تا خودم رو پیدا کردم. تو اون چند سال تک و تنها تو اون دشتِ پر از هیچی ول چرخیدم! که پیداش کنم، ولی تهش فهمیدم کسی جز خودم تو اون دشتِ کوفتی نیست! تهش فهمیدم من خودم رو سفت چسبیده بودم؛ سفت چسبیده بودم که یه وقت فرار نکنم، که یه وقت تکون نخورم، که تو درد سر نیفتم، تو درد دل نیفتم، که عاشق نشم! منِ ترسو عاشقِ خودم شده بودم! آخرشم دستِ خودم رو گرفتم بردمش به همون گذرگاهِ معروف که خیلی شلوغه! که همه دارن ازش میگذرن که خیلی چیزا رو ندید بگیرن؛ بردمش اونجا و بهش گفتم حالا میتونی یه عمر از خودت رد شی و بگذری؛ اونقدر بگذری تا له شی! من له شدم که گذشتم. ولی درس گرفتم. دیگه ساده نگذشتم! ما آدما خیلی عجیبیم. یه عمر داریم گذشت و گذشتن رو به گند میکشیم، از بس از کنار همه چی ساده میگذریم، ولی به گذشتن از کینه و نفرت و دروغ که میرسه، انگار دیگه اون آدم سابق نیستیم که فرت و فرت از همه چیز و همه کس میگذشت و رد میشد! ما آدما خیلی خودخواهیم! ولی من دیگه آدم نبودم، تبدیل شده بودم به موجودی که دیگه نمیتونه ساده بگذره! من دیگه آدم نبودم! چون نمیتونستم از کنارِ اون گربه سیاهِ چاقال به سادگی عبور کنم. هر روز که میدیدمش میرفتم باهاش درد و دل میکردم. اون از کیفیت کمِ روغن های آدما میگفت، من از کیفیت کمِ قلب هاشون. اون از لگد خوردنِ از پسر بچه ی سرتقِ مو فرفری مینالید، من از لگد خوردنِ مغزم، از دخترِ لجباز و یه دنده ی مو فرفریِ تو دانشگاه. اون میخواست بره تو باندِ مخوفِ black cats تا دیگه تنها نباشه و بتونه جفتگیری کنه، من میخواستم از انجمنِ علمی_فرهنگیِ دانشگاه انصراف بدم که کمتر تنها باشم و جفتگیری های دختر پسر ها رو نبینم! بعدِ کلی درد و دل خداحافظی میکنم و میرم. میرم و وقتی دارم از جلو دیوارِ مدرسه ی دببرستان رد میشم، دیوار از دور بهم سلام میده و میرم سمتش و باهاش حال و احوال میکنم. اون همیشه میخنده و حرف میزنه. میخنده و از درد هاش میگه. از اینکه بچه های دبیرستان خط خطیش میکنن که چرت و پرت بنویسن؛ که حرف اول اسم هاشون رو بنویسن و تاریخ بزنن. که شماره های مسخره شونو بنویسن. منم یه دستی روی خط خطی هاش میکشم و از خط خطی شدن های مغز و قلبم توسط آدما میگم. میگم که تنها نیست. میگم که نمیتونم قلب و مغزم رو نشونش بدم. بعدش هار هار میخنده و میگه برو که به زندگیت برسی. منم میرم و میرسم به درختِ کاجِ اول کوچه و طبق معمول، مثل رفقای دیگه، با اونم حرف میزنم. با یکی از شاخه هاش میزنه رو شونه م و از مشکلاتش حرف میزنه؛ مثلِ همه. میگه که چقدر هوای این شهر آلوده و سرده! میگه که چرا باید جورِ بی فکریِ آدم ها و مسئولین شهر رو من باید بدم؟! از ریه های دودی شده و سیاهش میگه و برگ های زرد شده و شاخه های کم جونش. از فوتبال بازی کردنِ بچه ها با میوه ش میگه که اصلأ آدما میوه حسابش نمیکنن! حرف میزنه و میرسه به تهش و من فقط حرفاش رو شنیدم و تأیید کردم و سکوت. دیگه از آلودگی و سرمای هوای حالِ خودِ آدمای این شهر چیزی نگفتم. از سیاه و دودی شدنِ قلب های مردمِ این شهر چیزی نگفتم. از خیلی چیزا چیزی نگفتم و فقط سکوت کردم. راستش گاهی اوقات خسته میشم از بازگو کردنِ بدبختی ها و دلخوری ها و فقط نگاه و سکوت تحویل رفقام میدم. و به این فکر میکنم چقدر اون گربه و دیوار و این درخت و همه ی رفقام تنهان و بهشون کم لطفی و بی توجهی شده که انقدر دل و سرشون پره و حرف نا گفته دارن واسه زدن و با دیدن من چقدر خوشحال میشن! با درخت کاج خداحافظی میکنم و اونم بهم میگه که چقدر شکسته و داغون شده صورتم و زیرِ چشم هام گود افتاده و فلان. منم میگم چیزی نیست و خوب میشم. و میرم که به زندگیم برسم. راستش چند وقتی هست که دیگه ساده نمیگذرم و به همه مسائل اطرافم دقت میکنم. ولی وقتی این چیزا رو واسه بقیه تعریف میکنم، بهم میگن اینا توهمه! تو یه متوهمِ دیوانه ای که به مصرفِ شیشه اعتیاد داری! نمیدونم! ولی چرا دروغ؟ میدونم! من شیشه مصرف نمیکنم! فقط از یه جایی به بعد تصمیم گرفتم بیشتر از آدما به همه چی توجه کنم. درست از وقتی که فهمیدم خیلی مزخرف و حیوون شدم. از وقتی که این تصمیم رو گرفتم دیگه به همه چی دقت میکنم. از هیچی ساده نمیگذرم. دیگه بی تفاوت نمیگذرم از همه چی. حواسم به همه چی هست. به گل ها، درختا، حیوونا، آدما و همه چی. اونا چون بی تفاوت از کنار همه چی رد میشن و این واسشون بدل به یه عادتِ غیر قابل تغییر شده، نمیتونن یکی مثل من رو بفهمن! منم دیگه چیزی بهشون نگفتم و گذاشتم فکر کنن من معتادم. به نظرم اگه شیشه میتونه آدم ها رو مجبور به توجه به همدیگه و باقیِ چیزا کنه، و دلیل این توجه و دقت به همه چی توهمه، پیشنهاد میدم کلِ بشریت مصرف شیشه رو شروع کنن و توهم، عادتِ روزانه شون بشه! به نظرم عادت به توهم و توجه، بهتر از عادتِ به دروغ و کینه و نفرت و کشتار و تجاوزه!

( خاطراتِ یک معتادِ به شیشه، پس از نا امیدی از هم نوعانِ خودش )

وقتی همه چی گل و بلبل بود

یه چیزی که خیلی داره گندش در میاد اینه که میگن زمان شاه با حجاب و بی حجاب کنار هم با صلح و آرامش زندگی میکردن و کسی کاری با محجبه ها نداشت و اون موقع چقدر گوگولی مگولی بود همه چی و الآن چقدر خفقان زیاد شده و فلان! ولی خب. طبق معمول حرف بی پایه و اساس زدن از پفک خوردن هم راحت تره و کنتور هم نداره که عدد بندازه! ولی باید عارض شم خدمتتان که در 10 سالِ پایانیِ حکومتِ ممد رضا شاه پهلوی، ورودِ زنان و دختران چادری به دانشگاه ها و مدارس و وزارتخانه ها، به تدریج ممنوع شد! به شیوه ی باباش رضا شاه.

ابتدا دانشگاه شیراز ورود چادری ها رو ممنوع کرد. بعد در سال 1352 وزیر بهایی آموزش و پرورش، ورود دخترانِ چادری به دبیرستان رو ممنوع کرد خبرش. این قانون در شهرهای بزرگ با شدتِ بیشتری هم انجام میشد. 

در سال 1355 هم برگی دیگر از تاریخ درخشان و نور فشانِ پهلوی ورق خورد و سندِ منع چادر به تصویب رسید که ممنوعیت استفاده از چادر برای دانش آموزان، دانشجویان، کارمندان و حتی ممنوعیت مسافرت زنان چادری با شرکت هواپیمائی ملی ایران و ... رو به همراه داشت!!! سینما و تلویزیون هم که از سالِ 1334 مجاز شدن فیلم و سریال های حاوی تصاویر روابط جنسی و بدن عریان و فلان رو پخش کنند! بله دوستان. بی حجابی خیلی جاها اجباری بود! بهتره قبل از تز دادن و حرف های بی اساس زدن، یه خورده به خودمون زحمتِ مطالعه و تحقیق بدیم. به کسی و جایی برنمیخوره.

* منبع برای اطلاعات بیشتر: حجاب در ایران، در دوره ی پهلوی دوم، رضا رمضانی، فصلنامه ی تخصصی بانوان

مسئله ی بعدی اینه که یه عده معتقدن هیچ جای دنیا جز ایران تو مسئله ی حجاب که به نظرِ دوستان شخصیه و به کسی ربط نداره که یکی لختِ پتی بیرون بیاد یا یه پوششِ معقول و متعادل، باید عرض کنم که بنده با اجبار مخالفم. بارها هم گفتم، ولی باید دید اعتراض به چی! حجابِ کامل که تو ایران اجباری نیست، صرفأ حجاب اجباریه. یعنی شما بفرما یه نگاه به وضع خیابون ها بنداز تا متوجه شی حجاب اجباری یعنی چی. البته که همین اجبار هم درست نیست؛ ولی باید سنجید حالا که این قانون هست، با توجه به وضع جامعه، آیا این حجم از جار و جنجال رَواس؟! و اینکه آیا فقط تو ایران چنین اجبارهایی وجود داره؟! ما که حالا ادعایی نداریم، ولی هستند کشورهای ابر قدرت و مدرن و جهان اولی مثلِ فرانسه که به قولی مهد آزادی و فلانه، ولی حجاب درش غیر قانونیه و خانم های محجبه از تحصیل و خیلی از مشاغل منع شدند! ولی چون این افراد محجبه و مسلمان هستند، جامعه ی روشعن فکرهای تز بده، خفه خون گرفتند و هیچ وقت واسه دفاع از حقوق اون افراد ککشون هم نگزید! اونا هم انسان هستند به هر حال! منصفانه هم نگاه کنیم، تو ایران یه خانم با وضع حجابِ نا مناسب هم تحصیلش رو داره و هم بسیاری از مشاغل رو. حتی بد حجاب بودن واسه خیلی از مشاغل امتیاز هم حساب میشه! ولی اون خانمِ محجبه تو فرانسه چی؟! اون یقینأ داره بیشتر بهش فشار میاد و مورد ظلمه! 

* مطالعه بشه

مسئله ی بعدی اولویته! اولویت نشناس ترین مردمان خاورمیانه رو ما داریم. دغدغه ی حجاب اجباری محترمه، ولی در چه اولویت و درجه ای؟! الآن واقعأ دغدغه ی فقر و بیکاری و فساد مالی و اعتیاد و طلاق و تورم همه گیر تر و مهم تره، یا حجاب اجباری؟! اونم چه حجابی؟! از حجابِ بورکا و چادر و روبند حرف نمیزنیم! از تکه ای پارچه بر روی نواحی ای از سر و یک عدد مانتوی جلو بازِ کوتاه و تنگ و ساپورت و شلوارهای کوتاه و این قبیل حجابِ اجباری حرف میزنیم. حالا این مسئله حل بشه، بچه های کار دیگه گرسنه سر بر بالین نمیذارن؟! زنانِ بی سرپرست و بد سرپرست دیگه بهشون ظلم نمیشه؟ فقر و فحشا ریشه کن میشه؟! دیگه اختلاس نمیبینیم؟! همه شاغل میشن؟! نه دوستان! ما اولویت نشناس هستیم. درد نشناس هستیم! 

اجازه بدید پایانِ پست رو هم مزین کنم به تصویری از یک خبر در پاسخ به دوستانی که میگن ما ایرانی ها چشممون سیره و هیچ مشکلی با عدم حجاب پیش نمیاد و زمانِ شاه همه چی روال و باحال و نیکو بود و اینکه برید و راضی باشید:

     

* پستِ قبل

وقتی یه عده از حجاب اجباری حرف میزنن چی تو ذهنم میاد؟!

* شل کنید بابا! یه تیکه پارچه پسِ سر که این حرفا ر نداره! 

* قبلا این روز ها رو پیشبینی کرده بودم و واسش پست نوشته بودم :))

* دختر انقلاب اون دختر بچه ی هفت هشت ساله س که تو این سرما، واسه چند تومن پول، هزار بار خودشو خورد میکنه! 

* مسیح علی نژاد؟! همون طفل معصوم که واسه آزادی و احقاق حقوق زنانِ ایرانی خودش رو گسستانده و فقط واسه رضای خدا و بس، [ گلرنگ حتی ] و فقط و فقط برای دختران و زنان ایرانی مدام هشتگ و کمپین راه میندازه واسه کشف حجاب و فلان؟! دمش گرم وجدانأ! خدا زیادش کنه. چقدر خوبه که تو این دوره زمانه هنوز هستند آدمهایی که انسانیت و رضای خدا و دختران و زنان، فعالیت میکنن! فقط یه مسئله ای هست. اونم اینه که این انسانیت و رضای خدا و دختران و زنان ایرانی یه کوچولو خرج داره. چقدر؟! هیچی بابا. 3 سال 232 هزار دلار! به عبارتی سالی 350 میلیون تومان. از کجا رسیده؟! از بهشتِ عدن؟! یه جورایی! دولتِ آمریکا. آها! حله. به هر حال دمش گرم. زندگی خرج داره دگه. 

موهاتو

چند روز پیش موهام رو زدم. اومدم خانه و مادر و داداش کوچیکه و همه خلاصه تأیید کردن که چقدر خوب زده و فلان. بعد پدر خانه نبود. شب اومد. منم اومدم. موها رو دید و گفت:

+ این چرا موهاتو اینجوری زده؟

- چجوری؟

+ زده خراب کرده موهاتو که

- همه میگن خوبه که

+ چیش خوبه پسر؟ زده خراب کرده

- حالا اتفاقیه که افتاده

یه ربع بعد

+ نچ نچ نچ! ببین زده موهاتو خراب کرده طرف! چرا اینجوری زده این؟ کاکل گذاشته دور سرت ولی کوتاهه. چرا خراب کرده این؟! اه اه

- چه گیری دادیا بابا جان. خوبه دگه. سخت نگیر.

+ بابا خراب کرده سرتو. چقدر بد زده اینبار. از صادق بعید بود [ آرایشگر ]

یه ساعت بعد

+ پسر!

- بله؟

+ چقدر بد زده موهاتو وجدانأ. ببین چکار کرده با موهات! من باید یه صحبتی با صادق داشته باشم. زده خراب کرده سرتو اصن.

- پدرِ من! نوکرتم من. تا خودِ فردا هم بگی موهامو خراب کرده، جز خراب شدن اعصاب من فایده ی دگه ای نداره و موهام تغییری نمیکنن. بیخیال وجدانأ.

سه ساعت بعد

+ نه! نشد! باید بری کلا صاف کنی موهاتو. این صادق خیلی بد زده موهاتو! 

- [ . ]

پسرِ تاریکی «یادداشتِ دهم - قسمتِ آخرِ فصل» - فصلِ دوم

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

و بالاخره قسمتِ آخرِ فصلِ دوم

به زودی...

* رمز تغییر میکنه و خودم واسه اونایی که باید، میفرستم! ممنون از همراهیتون.

دولتِ تبخیرِ امید

جوری که از شواهد و قرائن موجود از وضع مملکت پیداست، مسئولینِ کشور کمر همت رو بستن تمامیِ نعمات و امتیازاتی که خدا به یه کشور میده رو یک تنه تبدیل به بلا و عذاب الهی کنن! یعنی خدا جان که قربانش برم هفته به هفته، عملکردِ بنده های مسئولش، اصلأ به خودش نرفته! خدا اون بالا با خودش میگه خب! امروز چه حالی به این ملت بدم؟! بعد باد رو انتخاب میکنه. بعد فدایش بشوم پیش خودش فکر میکنه ما هم مثلِ باقیِ ملل جهان از باد استفاده ی درست درمان و بشر مانند میکنیم:

۱- استفاده از انرژی تجدید‌پذیر موجود در طبیعت و صرفه‌جوئی در هزینه‌های سوخت فسیلی

۲- کمک به کاهش آلودگی محیط زیست و ایجاد محیط نشاط آور برای زیستن

۳- ایجاد جاذبه‌های گردشگری در جوار مزرعه‌های بادی

۴- قطع وابستگی تولید برق به مسائل سیاسی دنیا از بابت تغییر قیمت نفت

۵- پایین بودن هزینه‌های جاری نیروگاه‌های بادی در مقایسه با بقیه نیروگاه‌های فسیلی

۶- امکان نصب سریع هر دستگاه توربین باد و بهره‌برداری در زمان بسیار کوتاه

۷- کمک به اشتغال بیشتر در داخل کشور و راه گشائی برای فرصت‌های مطالعاتی و پژوهشی

۸- امکان استفاده از زمینهای اطراف توربین‌های بادی برای مصارف کشاورزی و دامداری

ولی خب خدا دمش گرم خیلی رو دولتمردانِ ما حساب باز میکنه. بادِ طفلی رو میفرسته، یهو گزارش میاد واسش که خدا جان! نوکرتم من! جنوبِ ایران رو گرد و غبار و ریز گرد دفن کرد! ملت دارن خفه میشن پروردگارا! شیرِ این باد رو ببند که منقرض شدن! بعد خدا میگه ای بابا! اینا چرا اینجوری ان؟! همین باد، با ابعاد و شدتِ کمترش رو فرستادیم ژاپن، انرژی واسه خودشون تولید کردن در حدِ یک و نیم سال تعظیم کردن و عذرخواهی از ملتشون! جبرئیل جان! باران رو هماهنگ کن واسه نزول بر این گربه ی تشنه! خیلی نیاز دارن واسه کشاورزی و ذخایر آب رو زمینی و زیر زمینی! بعد باران میاد، چند ساعت بعد خبر میرسه به خدا که الله جان! وجدانأ اینا چیه خلق کردی؟! چرا اینجوری ان؟! کلِ خیابان ها و معابر شهر هاشون رو آب گرفته و یه سری مناطق سیل اومده و سازمان مدیریت بحرانشون رو آب برده! چند نفر مفقودی و چند نفر هم رسمأ مردن! زمین های کشاورزی رو آب گرفته و محصولاتشون به فنای کبیر رفته! بعد خدا برمیگرده میگه:

اینا رو من آفریدم درست! ولی قرار نبوده به این تباهی بشن به بالِت قسم! همین باران، به تعدادِ نصفِ قطراتش رو واسه ژاپن نازل کردیم، کشاورزی شون رو متحول کردن و منابع آب طبیعی شون رو تأمین کردن و انرژی تولید کردن واسه عذرخواهی و تعظیم در برابر مردمشون واسه سه سال و نیم! 

بعد میگه خب برف بفرستیم ملت حال کنن، شاد شن حداقل! کنارش استفاده های بهینه هم ازش کنن. بعد برف میاد تبدیل میشه به عاملِ بحران! یه عده از بی کانکسی یخ میزنن، عده ای کارتن خوابن و اونا هم یخ میزنن، بعضیا تو راه بر اثر بهمن و یخ بندان گیر میکنن و اونا هم یخ میزنن، تو شهر ترافیک میشه و خیابان ها قفل میشن و افرادی هم اونجا یحتمل یخ میزنن، خبر میرسه که ستاد مدیریت بحران هم کلا همراه با مسئولینش یخ زده و اینم که هیچی! شروع میکنن مدارس رو تعطیل میکنن که بچه ها سرما نخورن و فلان، همون بچه ها میرن بیرون برف بازی یه سریشون سرما میخورن و بهمان! از طرفی شهرداری پیام میده به ملت که به ما چه؟! چشم هاتان چهارتا، دنده هاتان نرم و گرم، خودتان برف روبی و مدیریت بحران کنید! اون واسه شهردار قبلی بود این سوسول بازیا رو انجام میداد! این تو یخ بزنی از اون تو یخ بزنی ها نیست! برفت رو بروب باباع! 

بعد گزارش میرسه به خدا که: پر پر بشم واست! فقط برف رو قطع کن! همه دارن منجمد میشن خدا! اینا به خودت قسم جنبه ندارن! تمامش کنی به نفعشونه!

هیچی دگه! خدا مانده چه کنه با ما! هر نوع رحمت و حالی بوده فرستاده واسه ما، ولی دولتِ تبخیرِ امید، ذره ذره داره تمامِ امید ها رو تبخیر میکنه! دولت های قبل هم همین بودن؛ ولی ادعاشون لایه ی اوزون رو جِر نداده بود! ادعای این دولت در حدِ سوئیس، عملکرد با اختلاف نزدیک و در رقابت با بورکینافاسو! خدا همه جوره حسن نیتش رو نشون داده، ولی حسنِ ما همچنان با باید باید و ان شاءالله ان شاءالله و اینجوری باید بشه و نشه مملکت رو اداره میکنه! 

خبر رسیده خدا خیلی شاکی شده از این عدم مدیریتِ نعمات و تبدیلشون به بلا و عذاب از سوی دولتمردانِ ما و خواسته کلأ قحطی و خشکسالی نازل کنه واسمون، چندین تن از دولتمردانِ ژاپنی برای عرض عذرخواهی راهیِ عرش الهی شدن و به مدتِ سه هزار سال در حالتِ تعظیم خواهند ماند. در جریان باشید خلاصه.