پیشواز
یارو بطور پیش‌فرض، درحالی که تلخ‌ترین آهنگ‌های ابی و داریوش و گوگوش که واسه یه تیکه الماس پخششان کنی از درون میپوکه، بیست‌چهاری تو گوشش پخشه، در منجلابِ ناامیدی و پوچی و افسردگی غوطه‌وره و می‌زیه، جزناله‌هاش گوش و مغز خانواده و ملت رو زخمی و کبود کرده، خودش یه عامل کسری امید به زندگی بین مردمه، حالا که نزدیک محرم شده فاز برداشته که باز محرم داره میاد و این جماعت مذهبی عقب‌افتاده با نوحه و روضه میخوان غم و اندوه و افسردگی رو به ملت ما تزریق کنن! چشم دیدن شادی ما رو ندارن این متعصبینِ خشکِ مذهب!
+ بعد گروهی دیگه از همین جماعت کاری نیست که تو محرم نکنن! فقط از اینکه نمیتونن تو ملاء‌عام و وسط خیابان بزنن و بکوبن و برقصن و بنوشن، احساس نارضایتی میکنن. چه بسا که عاشورای ۸۸ رو به خاطر داریم! و محاله یادمان بره که چه‌ها کردن...
++ یکی از بهترین و رها‌ترین و سبک‌ترین حالاتی که تو زندگیم تجربه کردم، دقیقاً بعد از تمام شدن مراسمات سینه‌زنی و روضه‌خوانی امام حسین و خروج از هیئته! یعنی هیچ‌وقت نشده افسردگی و حسی که بخواد روانم رو آزار بده، موقع بیرون رفتن از مراسم همراهم باشه. نمیخوام بگم غمگین نیستم، ولی میخوام بگم جنس غمش فرق داره! سنگین و ناامیدت نمیکنه! افسرده‌ت نمیکنه! اونایی که اهلشن میفهمن چی میگم. یه سری هم که هیچ درکی از این مسائل ندارن بهش حمله میکنن. طبیعیه. اصولاً مردم چیزی رو که نفهمن، بهش حمله میکنن!
+++ فلذا شکوفه‌های نوشکفته‌ی باغ زندگی، شُل کنید بی‌زحمت!
- ۹۷/۰۶/۱۸
