حال معلق

                   

 

نیستی که ببینی آزادی چه خوش رقصی ای میکند در این مجلسِ معلق؛ رقاصه ای که نمیداند این رقص، از بهرِِ چیست؟! غمِ غیبتِ ممد جهان آراها و جایِ خالی شان، که حفره حفره شده از ترکش ها، یا شادیِ لبخند و دوباره بازی کردن های کودکان در کوچه پس کوچه های این شهر؟! خودِ شهر هم درمانده و حیران است میانِ این دو راهی... سرد میشود و آزادی، میرقصد و میگِریَد و میگرید...

بگذارید یک چیزِ دیگر هم بگویم که بغضش خفه کننده اس اگر ته بگیرد؛ چه کسی هست که نداند؟! خرمشهر، خرم شهر، شهرِ خون آزاد شد، ولی...آباد نه...