برای تمامِ مردهای سرزمینم

سیبیل رو که گربه هم داره...

بازو و هیکل و سیکس پک رو گوریل هم داره...

عربده و صدای کلفت از حنجرهٔ گرگ و کفتار و گاو هم در میاد...

در حقیقت مرد بودن یه صفتیه که توی سختی و نامردی های روزگار بدست میاد، نه توی باشگاه و زیرِ وزنه که اگه وزنه ای هم باشه، وزنه های سختی و فشار های زندگیه که که واسه راحتی و رفاهِ خانواده س، نه خودش!

در واقع مردانگی از زخم خوردگی هایی متولد میشه که بخاطرِ مرد بودن و صاف و ساده بودن روی روح و روانش زده میشه، نه توی آرایشگاه و جلوی آیینه با مو چین و زیر ابرو گرفتن و سفید کردنِ دورِ سر!

مرد بودن اونجایی بدست میاد که واسه بدست آوردنِ یه لقمه نونِ حلال، کمرش خم میشه ولی دستش جلو کسی دراز نیست؛ نه اونجایی که میدی رو کمر و دستت عکسِ حیوون و اژدها و دوست دخترت رو هک کنند!

مرد اونجایی بوجود میاد که واسه خاطرِ اعتقاد و عشقِ به ناموسش، میره جایی که آدم رو تیکه تیکه میکنند. اون میره که خیلیا نیان. اون میره که مردانگی بمونه. زن و بچه و زندگیش رو میذاره و میره که بگه هنوز هم مردهایی هستند که بشه بهشون تکیه کرد.

حرفِ آخر: نر بودن چیزی نیست که بخوای تلاشی کنی واسه بدست آوردنش، چون از توی رحِمِ مادرت باهاته! ولی مرد بودن نیاز به شدن داره! مرد به دنیا نمیای، مرد باید بشی، مرد زندگی کنی و مرد بمیری!