اسفندِتو خاکستر کن

هر سال این موقع های سال که میرسه همه یه حال و هوای خاصی داریم و مدام به سالی که گذشت و قول و قرارهایی که ابتدای سالِ گذشته به خودمون دادیم، فکر میکنیم و یه حسرتِ نسبتأ عمیقی نوشِ جان میکنیم که حدودِ 366 روز گذشت و هنوزم که هنوزه همون آدمِ ناقص و پر غلط غلوطِ سالِ گذشته ایم و هیچ خبری از تغییر و تکامل نیست که نیست! و جالب اینجاس که این چرخه سال ها داره میچرخه و هر سال این وقتِ سال همون حس و حالِ حسرتِ کارهای نکرده و امید و حرارتِ تغییر و تحول واسه سالِ جدید سراغمون میاد و قطعأ این حال و روزِ اسفندِ 96 هم خواهد بود و در این شک نکنید که این چرخه بنزین سوز نیست که متوقف شه از تموم شدنِ سوخت، این چرخه دستی کار میکنه و نیازی به سوخت نداره! پس تا ابد به همین روال خواهد چرخید و هر سال راکد تر از سالِ گذشته اسفند رو فروردین و فروردین رو اسفند خواهیم کرد! مگر به یک شرط! اونم اینه که اینبار، یعنی اسفندِ 95 - فروردینِ 96 عمیقأ و ارادتأ و فانوسأ یه عهدی با خودمون و خدای خودمون ببندیم که اِی تِدِ راکد! تو رو به جانِ زنبورهای عسلِ کندوهای عسلت که هم ارزش با جانت هستن، بیا و این باهار با باهارِ سالِ پیشت یه فرقی داشته باشه! این تصمیم و اراده ای که داری استارتشو تو سالِ جدید میزنی یه تفاوتی با سالِ پیشت داشته باشه! ناقوسأ این تو بمیری ها از اون تو بمیری ها نباشه که تا یکی دو ماه از سالِ نو گذشت، کلأ یادت بره چه عهد و قول هایی با خودت و خدا بستی و بشی داغان تر از سالِ گذشته و باز اسفندِ 96 یادت بیاد که آخ! چرا من هیچ تغییری نکردم! چرا دارم درجا میزنم؟! چرا اینجوری شد؟! چرا اونجوری نشد؟! و هزارتا چرایِ بی جوابِ دیگر!

پس بیاید با هم یه قول و عهدِ متفاوت با سال های گذشته با خدا و خودمون ببندیم که خودمون متوجه تغییر و تحولِ خودمون بشیم و اسفندِ 96 شرمنده ی خودمون و خدامون نباشیم.

پس اسفندتو خاکستر کن

ققنوس شو

دوباره متولد شو

پرواز کن به سقفِ اراده ت.