قفسِ فکری

نمیدانم این چه تصورِ غلطی ست که عده ای زندان را فقط یک چهار دیواریِ تنگ و تاریک و نمور، با چند وعده غذای بی کیفیت و تنهایی و دوری از اجتماع فرض میکنند؛ به نظرم بدترین و مخوف ترین زندان جایی در نیم تنه ی بالایی بدن، آن بالای بالا، درون سرمان و اطرافِ مغز و منطقمان شکل میگیرد! یک قفس به وسعتِ بی نهایت که حتی اجازه نمیدهد گاهی اوقات به مسئله ای جز آن چیزی که در مغز و منطقِ خودمان است فکر کنیم! حتی فکر کنیم!!

این قفسِ بزرگ، شایستگیِ آن را دارد که حتی به یکی از دردناک ترین و مخوف ترین مجازات های بشر تبدیل شود! چون بدترین مجازات برای یک انسان، گرفتن قوه ی تفکر و تعقل، پیرامون موضوعاتی خارج از محدوده ی اعتقادات و تفکرات خودش است!