کافیه یه نگاه سطحی به سریال‌های طنز آمریکایی بندازید تا متوجه محدودیت‌های وسیع سریال‌های طنز داخلی بشید. واقعاً کارِ طنز و خنده‌سازی در صداسیمای ما سخته! خیلی عجیب سخته! سانسور و ممیزی واسه کارگردان‌های کمدی ما یه امر طبیعی و عادیه؛ با این مسائل زندگی می‌کنن اصلاً. دلهره‌ط اینکه نکنه به فلان نهاد سیاسی مملکت بر بخوره، مردم فلان قوم و شهر مملکت نریزن بیرون، مراجع اعتراض نکنن، ارشاد گیر نده و ... ولی محدودیت و سانسور واسه اونا یه شوخی خنده‌داره. (در مقایسه با ما البته. وگرنه یقیناً اونا هم خطوط قرمز خاص خودشون رو دارند؛ هرچند خیلی کمرنگ‌تر از ما) به شکل افسارگسیخته‌ای می‌تونن با هرچیزی که بخوان شوخی کنن. شوخی‌های جنسی، قومیتی، مذهبی، سیاسی، نژادپرستانه و هرچیزی که در قاب صداسیمای ما نمی‌گنجه. واقعاً شوخی‌های سریال‌های کمدی آمریکایی یه جاهایی حتی توهین‌آمیزه! یعنی علناً مذهب مسیحیت و یهودیت، قومیت‌های مختلف امریکایی، چارچوب‌های اخلاقی رو به سخره می‌گیرن؛ ولی کسی اعتراضی نمی‌کنه! اگه هم کنه به جایی نمی‌رسه! نمی‌دانم. حس می‌کنم یه جور کمدیِ سیاه و تلخ خاصی بر این سریال‌ها حاکمه که با این شوخی‌ها واقعیت‌های موجود امریکا رو مورد نقد قرار میده. چیزی که مشخصه ظرفیت‌سازی و جنبه‌ی بالای ملت آمریکاست که این قبیل سریال‌ها رو به عنوان سریال‌های پرطرفدار و محبوب پذیرفتن؛ شایدم نپذیرفتن؛ بی‌حس و بی‌تفاوت شدن.
- ۲۳ نظر
- ۲۳ بهمن ۹۷ ، ۱۸:۰۱