هستی که گنگ باشی و یه عده‌ی مدیدی درگیرت باشن

حقیقت؟! انگار از بدو تولد بشر بوجود اومد که فقط گم و گنگ باشه! که فقط هدف و مقصدی باشه که میلیارد ها نفر بخوان بهش برسن؛ بخوان و بِدَوَن و نرسن! حکایت انسان و حقیقت، مثل عکس هویچ و خرگوشیه که داره برای رسیدن به اون هویچِ توی عکس با تمام توان میدَوِه و نفس نفس میزنه و عرق میریزه و تشنه میشه؛ البته روی تردمیل! اونم با دورِ تند! برای رسیدن به چی؟!

* کسی چه میدونه؟! شاید حقیقت هم‌ مثل خیلی از آرمان‌گرایی های بشریت، مثل عدالت و برابری و حقوق بشر، زاییده‌ی توهمات و خیال‌پردازی های یک ذهنِ کنجکاو و خوشبین باشه.

* اندکی ویرایش شد