داشتم به این فکر میکردم

که چه خوب میشد ما آدم ها هم مثلِ عسل بودیم! هیچ وقت خراب نمیشدیم! فاسد نمیشدیم! مغزِمون، نگاهمون، قلبمون، ایمانمون، آدم بودنمون! گاهی اوقات هم این ایده به سرم میزنه که خا کاری نداره که! خرجش یه دوشِ عسله! هر روز صبح، قبلِ صبحانه و شروعِ زندگی و روزمرگی؛ ولی خا! ای کاش همینقدر شدنی و شیرین بود؛ همینقدر فانتزی! همین اندازه شیرین! درست مثلِ خودِ عسل. ولی مجددا خا! هم عسل اونقدری گران هست که همه نتونیم دوش بگیریم ازش؛ و هم... هیچی!