اسیرِ آیینه ها
در راستای این پست
بلاتکلیفی زیاد داریم. حوصله مثال زدن ندارم، خودتان چند تاش رو تو ذهنتون به عنوان مثال به یاد بیارید. ولی بلاتکلیفی ای که میخوام بگم در رابطه با ارتباط مستقیمِ اعتماد به نفس و قیافه و آیینه هاس! راستش اصلأ خوب نیست دغدغه مون قیافه و گره زدنش به اعتماد به نفسمون و ارتباطش با اطرافیانمون باشه! ولی حقیقت دنیای انسان ها همینه و این مسئله جزوِ یکی از دغدغه های زندگی هامون شده. البته اصلأ بد نیست. بد نیست آدم آراسته و خوشگل و خوشبو و شیک باشه. اتفاقأ خوبه و همه جوره سفارش شده؛ ولی بحثِ این پست ربطی به این چیزا نداره! آقا یکی بیاد تکلیف ما ر با این آیینه ها روشن کنه به ناقوس! اسیر و برده کردن ما ر به فانوس! چجوری؟! به این شکل که میخوای بری یه مجلسِ رسمی و خفن، که خا پسندیده و باحال تره که سر و وضعت درست درمان باشه. بعد یکی مثلِ من متأسفانه یا خوشبختانه متناسب با تیپ و قیافه م انتظار دارم باهام رفتار شه و واکنش ببینم. چون این قضیه ی انتظار دائم التغییره! چرا؟! چون تجربه شو داشتم. شوما فرض کن میخوام برم همون مجلس رسمی و خفن عه، بعد میرم جلو آیینه قدیِ اتاق سر و وضعم رو وارسی میکنم، بعد یه فتبارک الله احسن الخالقین میگم که: صفای جمالتو مشتی! تام کروز باس بیاد جلوت دستمال یزدی بندازه به حضرتِ موسی! بعد یه صلوات و فووووووت هم میکنم از برای دور کردن اجنه و ارواح خبیثه و راه میفتم طرفِ هال. تو مسیرِ رسیدنِ به هال مجددأ چشمم میفته به آیینه ی پشتِ در و متحیر از قدرتِ والای الهی در خلقتِ این بشر، [ خودمو میگم! ] چهارتا ماشاءالله و چهار قل و اینا هم میخوانم که بابا خدایا سلیقه تو شکر! تو اتاق تام کروز، تو هال برد پیت! بعد یه دست تو موهام میکشم و تو دلم میگم امشب به فضل الهی، چشم استکبار جهانی کور، ترامپ خروسک بگیری الهی، تو مجلس سر بلند و با فراغ بال رفتار خواهم کرد و به سمتِ درِ خروجی حرکت میکنم که خواهرم صِدام میکنه و میرم اتاقش ببینم چکار داره که ... مجددأ چشمم میخوره به آیینه اتاقش! یا امامزاده حومه ی سلفچگان! یه لحظه پرت میشم عقب دو دستی از پشت به دیوار میچسبم و چشمام رو زوم میکنم رو آیینه که این دیگه کیه؟! چندتا صلوات میفرستم میبینم فایده نداره. زل زده تو چشمام بی شخصیت. آیت الکرسی میخوانم میبینم نح! بی فایده س! میرم سمتِ بقره که از تو آیینه دست در میاره میزنه رو شونه م میگه: ببین داداش! اگه ختم قرآن و تورات و انجیل هم بگیری فایده نداره! میدونم سخته. منم متأسفم. ولی من خودتی! یا به عبارتی خودت منی! بعد دهن و دستام و همه جام رو تکان میدم ببینم این کیه اومده تو آیینه جلوم؟! میبینم بی شرف عین خودم همه جاشو تکان میده لهنتی! بعد رو میکنم به خدا که: اوس کریم! خلاقیتتو شکر! به نحو مبتکرانه ای شیلنگو گرفتی رو قیافه ما. اگه اون تام کروز و برد پیت من بودم، این یارو که شبیه شخصیتِ جنِ فیلم های جنگیرِ 1 و 2 و احضارِ 1و 2 عه کیه؟! بعد با واقعیت کنار میام و از اتاق با چشمانی اشک آلود خارج گشته و قصدِ رفتن به مجلس را داشته که گلاب به روتان فرمان از مغز به مثانه و دیگر اقصی نقاط بدن رسید که فلانی بپر تو دسشویی! خا طبیعتأ تو خودِ دسشویی که اتفاق جذابی نمیفته که قابل توجه باشه، فقط میمونه آیینه ی دسشویی! دگه شما فرض کن آیینه اتاق خواهرم کارگردان های جنگیر و احضار رو کشیده بود کنار زده بود رو شونه شون که فلانی! این زعفر جنی ر ول کردین رفتین چسبیدین به جلوه های ویژه و شخصیت های سوسول بازی؟! لازمه از آیینه ی دسشویی هم بگم براتان یا نح؟!
درمورد مجلس رسمی و خفن هم باید بگم که رفتم و پامو داخل نذاشتم. بجاش رفتم پاهامو جفت کردم تو دسشوییِ رسمی و خفنِ اونجا و بطور رسمی به شکستنِ آیینه های دسشویی و اتاق خواهرم فکر نمودم.
+ درصد عظیمی از متن زاییده ی ذهنِ خیالپردازِ نویسنده بود. البته به جز قضیه ی بلاتکلیفی آیینه ها!
- ۹۶/۱۰/۲۷