مقدمه + به وقتِ رپ [ این قسمت: همه ی من - شایع ] + موزیک اصلاح شد

نقل از ویکی پدیا:

رپ (به انگلیسی: Rap) گونه‌ای موسیقی کلامی و ادای گفتار با ریتم است که در دهه ۱۹۶۰ توسط سیاهپوستان آمریکایی در برانکس واقع در نیویورک) به وجود آمد نوعی سلاح مبارزه جوانان سیاه با تبعیض‌های نژادی رایج در آن زمان بود و به همین دلیل بود که به خاطر بیان مشکلات زندگی در گِتوها (جایی برای زندگی مردمی که جزو اقلیت یک شهر به حساب می‌آیند) به موسیقی گتو نیز شهرت دارد.

 

حدود 10 ساله که رپ گوش میدم. دقیقأ همون زمانی که تو عرف جامعه ی خشک و سنتیِ ما، رپ گره خورده بود به مسائل شیطان پرستی و فراماسونری؛ به لطفِ مستندِ شوک البته. امکان نداشت اسم رپ بیاد و پشت بندش نچسبوننش به شیطان پرستی و تهاجم فرهنگی و این قبیل مزخرفات. ولی واسه یکی مثل من این حرف و حدیث ها اهمیتی نداشت؛ شروع کردم به گوش دادنِ موزیک های رپ. ولی نه هر رپی و نه هر رپری! همیشه و تو هر سبک و بستری، نخاله و انحراف پیدا میشه و رپ هم از این قاعده مستثنی نیست! همونطور که پاپ و راک و سنتی و باقیِ سبک ها از این قاعده مستثنی نیستنِ. باید گشت و خوب هاشون رو سوا کرد. منم گشتم و سوا کردم. هنوزم دارم غربال میکنم و دنبال بهترین ها هستم. من واقعأ به سبکِ رپ علاقه پیدا کردم و جذبش شدم. چون واسم جذاب بود! چون واسم متفاوت بود. چون یه جور ساختار شکنیِ مفید و لازمی داشت. چیزی که تو پاپ نمیتونی ببینی و بشنوی! شما تو پاپ به راحتی میتونی تو لحن و آوا و تحریر و تکنیک های موسیقیایی گول بخوری و از کاری که هیچ محتوا و ساختار ادبی و هدفی نداره خوشِت بیاد. نمونه ش تو کار های بهنام بانی و حامد همایون و مسیح و آرش AP و  ... هست که کار فقط داره رو لحن و تحریر و اینور اونور کردن کلمات میچرخه؛ ولی تو بارِ اول خوشت میاد و لذت هم میبری شاید! ولی وقتی میری متنِ ترانه رو از رو میخونی، تازه متوجه عمق فاجعه میشی و کلاهی که سرت رفته! درمورد محتوا هم کارِ پاپ تو ایران محدود شده به چند مسئله ی تکراری. یکی داره میاد، یکی داره میره، یکی اومده، یکی رفته دیگه برنمیگرده، چند نفر دیوونه شدن، عده ای افسرده، گروهی معتاد، یه گروه دارن التماس میکنن که بمون و نرو، جمعی در حالِ ناله و تجدید خاطراتِ خوش و ناخوشِ گذشته ان، بعضیا هم دائم العاشقن! یکی نرفته چند نفر تو جیب پشتی شون دارن. همه ی پاپِ ایران محدود به همین چارچوب و محتواس! حالا یکی کارش درست و اصولیه و دمش هم گرم، یکی هم نه! کار هاش بالاترین تعداد بازدید و دانلود رو دارن، ولی عملأ نخاله س!  محدود به موضوعِ خاصی نیست. شما تو رپِ واقعی اعتراض میبینی! ذاتِ رپ تو اعتراض به معضلاتِ جامعه س! جدای از موضوعاتِ عاطفی و احساسی که میشه تو رپ شنید، میشه دردِ مردم و جامعه رو توش لمس کرد. شما تو پاپ نمیتونی اختلاس و اعتیاد و طلاق و تجاوز و فقر و بیکاری رو گوش کنی! نمیتونی وارد مسائل عرفانی و فسلفی و پیچیده ی مفهومی بشی. [ خیلی خیلی کم بهش پرداخته شده ] ولی بستر و ساختار رپ جوری طراحی شده که به خوبی میتونی تو این موضوعات مانور بدی. نمیخوام بگم رپ بطور مطلق خوبه و نخاله نداره! نه اتفاقأ! گفته بودم، ولی مجددا تکرار میکنم رپ هم نخاله های خودش رو داره. ما موزیکِ پلنگ و پنگوئن داریم که میلیونی دانلود شده. چون سلیقه و گوشِ اون چند میلیون اون مدل محتوا رو میپسنده. درصدی از جامعه فرهنگِ داف و علف و بنگ و فحاشی و انحرافات جنسی رو مطالبه میکنه، آدمش تو رپ پیدا میشه و خوراکشون رو حاضر میکنه. باز هم ما مختار هستیم چی اندازه به خودمون و گوش و مغزمون احترام بذاریم و چی رو از چه کسانی گوش کنیم! یه رودخانه ای هست، یه عده دوست دارن سنگ ریزه و گِل و لای صید کنن، بعضیا هم به کمتر از ماهی راضی نمیشن! هدفم از این پست و سلسله پست های به وقتِ رپ، این نیست که بگم پاپ یا باقیِ سبک ها بد و جیز و فلانن و گوش نکنید! نه! من خودم پاپ هم گوش میدم. هرچی خوب باشه گوش میدم. هدفم اینه بگم این تصورِ غلطی که توسط رسانه ی ملی و یه سری گروه ها بر علیه رپ ساخته و پرداخته شده درست نیست! رپ رو با کار های قوی بشناسیم، نه ضعیف و نخاله هاش! مِن بعد هفته ای حداقل یک پست رو اختصاص میدم به معرفیِ کار های خوبِ رپِ پارسی.

قسمتِ اول رو با شایع شروع میکنیم. متولد 72 و جوون! ولی کار بلد و دارای آینده ی روشنِ کاری. کارِ خوب خیلی زیاد داره، ولی آخرین کاری که خیلی باهاش حال کردم و اشکم رو در آورد حتی، کارِ "همه ی من" بود که تو آخرین آلبومش منتشر شد. واسه درکِ کاملِ این موزیک، باید پسر بود! ولی دختر ها هم میتونن درکش کنن. کافیه فکر کنن فقط. نمیخوام موزیک رو شرح و تفسیر کنم. دوست دارم خودتون گوش کنید و حس و برداشتتون ازش رو با ما در میون بذارید. البته اگه دوست داشتید:

 

 

 

+ موزیک قبلی اشتباهی بارگذاری شده بود

 

 

دانلود