جیغسِرت

دو برداشتِ شخصیِ بنده از فضای اکثرِ کنسرت های کشور به سبکِ یجوری:

1. اونجایی که توش جیغ و داد میکنن، اگه اتاقِ زایمان رو فاکتور بگیریم که مبادا به کسی بربخورد، بانجی جامپینگه! اونجا رو ساختن که بری گسسته شی از جیغ و داد و هیجان و هرچی؛ ملت خدا تومن پول نمیدن واسه بلیطِ VIP عه کنسرت، که بیان جیغ و داد های شما رو گوش کنن! داری اشتباهی جیغ میزنی خانم محترم! ناقوسأ شک نکن تا شعاعِ 37 متریت کسی مشتاقِ شنیدنِ صدای جیغ های فرا بنفشت نیست! به والله نیست! به پیر به پیغمبر نیست! 

2. کنسرت چیست؟! مقداری جیغ و داد و هورا و کف و سوت و هر صدای ناهنجاری که میشود از دهانِ آدمیزاد در بیاید که حتی میتواند شبیهِ صدای آدمیزاد هم نباشد، است که در آن میان، صدایی ضعیف و ته چاهی از سوی استیج به گوش میرسد که گویا او را خواننده مینامند! 

+ الآن یه سری میان میگن حنجره ی خودشه! میخواد جیغ بزنه! میتونه جیغ میزنه، میتونی جیغ بزن! چرا آزادیِ جیغِ بقیه رو خدشه دار میکنی؟!