پاداشِ صداقت،نگاهِ خداس!همین کافیه!

از بچگی بهم یاد داده بودن صداقت و راستگویی خیلی خوبه و باعث بالاتر رفتن ارزشم میشه.باعث میشه آدم خوبی باشم و همه دوستم داشته باشن.

ولی رفته رفته که بزرگ شدم خیلی چیزا یاد گرفتم که بدجوری با آموزه های کودکیم تناقض داشت.یادمه همیشه بهم میگفتن دروغگو دشمن خداس و هیچکس دوستش نداره!حتی خدا!

الآن که بزرگ شدم به چشمم دیدم دشمنان خدا چجوری مورد لطف و محبت اطرافیانشون قرار میگیرن و آدمای صادق و راستگو،چجوری طرد و تنها میشن و هیچکس دور و بَرشون نیست!

میدونید چیه؟خیلی سخته پاداشِ صداقتت بشه از دست دادن یکی از بزرگترین آرزوهای زندگیت!وقتی میبینی بقیه چجوری با دروغ گفتن هاشون لهت میکنن و تو با صداقتت خورد میشی.

آدمای امروزی توان و ظرفیتِ شنیدن حقیقت و حرف راست رو ندارن،شاید دوست ندارن با بعضی از حقایق تلخ روبرو بشن و شیرین کامیِ دروغ رو ترجیح میدن؛شاید کلا گوششون به دروغ عادت کرده و نمیخوان به صداقت احترام بذارن با واقعیت کنار بیان؛ولی تو تمام ثانیه به ثانیه ی عمرم بخاطرِ خلوت نشدن دور و برَم و طرد نشدن توسط بقیه و خورد نشدنم،راست نگفتم که بخوام کم بیارم؛بخاطر کسی راست گفتم که میدونم داره نگاهم میکنه و حواسش بهم هست!میدونم که شاهد این طرد شدن ها و خوردشدن هام هست و بی جوابشون نمیذاره.

ممنون که نگاهت،بند نمیاد از زندگیم.

که اگه این نگاهت نبود...

بیخیال؛نوشتنشم سخته.

خدایا شکرت.